اصطلاح توسعه پایا یا پایدار در اوایل سالهای دهه ۱۹۷۰ درباره محیط و توسعه بکار رفت. از آن زمان سازمانهای بین‌المللی که خواهان دستیابی به محیطی مناسب و مساعد برای توسعه سودمند بودند نام خاص و ویژگی آنها در راهبرد توسعه پایدار نمود یافت. بکار بردن واژه توسعه پایدار بعد از کنفرانس ریودوژانیرو در سال ۱۹۹۲ در محافل علمی فراگیر شد.
توسعه پایدار فرایند تغییری است در استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری‌ها، سمت گیری توسعه فناوری و تغییری نهادی است که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. توسعه پایدار که از دهه۱۹۹۰بر آن تاکید شد جنبه‌ای از توسعه انسانی و در ارتباط با محیط زیست و نسل‌های آینده است. هدف توسعه انسانی پرورش قابلیت‌های انسانی محسوب می‌شود.
توسعه پایدار به عنوان یک فرایند که لازمه بهبود و پیشرفت است، اساس بهبود وضعیت و رفع کاستی‌ها ی اجتماعی، فرهنگی جوامع پیشرفته‌است و باید موتور محرکه پیشرفت متعادل، متناسب و هماهنگ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تمامی جوامع و بویژه کشورهای در حال توسعه باشد. توسعه پایدار سعی دارد به پنج نیاز اساسی زیر پاسخ گوید: تلفیق حفاظت و توسعه، تامین نیازهای اولیه زیستی انسان، دستیابی به عدالت اجتماعی، خودمختاری وتنوع فرهنگی و حفظ یگانگی اکولوژیکی.
سازمانهای GC دریافته اند که بمنظور رشد و توسعه و بقا در بازار پر ریسک و تلاطم بایستی نسبت به توسعه هدفمند و پایدار در راستای برنامه استراتژیک خود برنامه ای را تهیه و اجرای آن را مداوم رصد نمایند.
این رشد و توسعه پایدار در حوزه های کارآفرینی، توسعه منابع انسانی و آموزش، محیط زیست و …. می باشد.
پایگاه اطلاع رسانی قصد دارد تا با مرور برنامه توسعه پایدار شرکتهای بزرگ بین المللی جزئیاتی از این روند را برای مخاطبان فراهم آورد.